Opinii 35 / 39

*** - tekst usunięty na podstawie regulaminu.

19.     Martyna Bielska: Obejrzałam film Agnieszki Holland. Widziałam ten dramat na własne oczy... To nie świnie siedzą teraz w kinie. W ";Zielonej granicy"; nie ma propagandy. Nie ma szkalowania Polski. Nie ma szczucia na uchodźców, migrantów, czy cudzoziemców. Nie ma plucia na mundur strażników granicznych, policjantów, czy żołnierzy. Nie ma wywyższania heroizmu aktywistów i lokalnej ludności. Jest prawda pokazana od środka. To wycinek tego złożonego i wielowymiarowego problemu. Wycinek człowieczeństwa każdego aktora tego dramatu. Dramatu wielu ludzi, którego polski rząd wciąż nie dostrzega, choć kryzys na naszej wschodniej granicy trwa już 25 miesięcy. Widziałam ten dramat na własne oczy. Tylko oczy błyszczą pod świerkami Widziałam te oczy. Półtora roku temu, wiosną. Pierwszy raz w życiu widziałam zaszczutych ludzi ukrywających się w zaroślach jak zwierzęta przed ostrzałem myśliwych. To była grupa kilku młodych ciemnoskórych chłopaków. Nie wszyscy się znali. Złączyła ich walka o przetrwanie w polskim lesie. Dotarli do Polski z różnych krajów Afryki. Uciekali, by ratować swoje życie, niektórzy szukali lepszej przyszłości. Siedzieli bezdźwięcznie w gęstym i mokrym lesie. Jeden mówił po francusku, inni dukali po angielsku. Jakoś udało się dogadać. Uciekali przed pojmaniem i wywózką na Białoruś, aż dotarli do rezerwatu w okolicach Czarnej Białostockiej. W linii prostej to 40 km od granicy. Pojechałam tam znienacka, po telefonie o siódmej rano od znajomych z Białegostoku. Na ten sygnał czekałam długo. Nalegałam, prosiłam wielokrotnie. Skoro relacjonowałam sytuację na granicy, chciałam na własne oczy zobaczyć, jak choć przez chwilę czują się ludzie w drodze. Jak bezinteresownie pomagają im ludzie stąd. Zwykli ludzie stąd — na co dzień dla większości z nas bezimienni. Tacy, których mijamy na ulicy, w sklepie, czy w parku. Od samochodu szliśmy kilkaset metrów. Było nas troje. Z wielkimi plecakami, takimi, jak na wyprawę w górach. W plecaku targałam gumowe buty, kurtki, czapki, szaliki i grube skarpety. W torbie termosy z gorącą zupą i herbatą, konserwy, batony energetyczne. Afrykańczyków dostrzegłam wreszcie właśnie przez błysk ich śnieżnobiałych gałek oczu. Byli tak głodni, że dławili się przez pośpiech w łykaniu zupy. Mimo że poczuli ulgę, zrzucili przemoczone ubrania i zmienili obuwie, wciąż byli wyczuleni na każdy szelest lasu. Nasłuchiwali i obserwowali każdy nasz gest. Jedyne dotkliwe uczucie, które mi wtedy towarzyszyło, zalewało umysł i determinowało moje zachowanie, to był wszechogarniający wstyd. Nie miałam odwagi spojrzeć im w oczy. Nie czułam bólu, współczucia, smutku, ani żalu. Tylko piszczący w uszach wstyd. Prosto w serce... -Obejrzałam ";Zieloną granicę"; w dniu premiery filmu. To wycinek dramatu na polsko-białoruskim pograniczu. To film o ludziach, oczami ludzi, którzy w tym dramacie uczestniczą. Kiedy historie, które znasz od miesięcy, docierają do ciebie w obrazach, wówczas porażają jeszcze bardziej. Scena, kiedy po wyrzuceniu migrantów na Białoruś, nabuzowany polski strażnik graniczny najpierw tłucze o pień drzewa termos z wodą, który zgubili pushbackowani ludzie, po czym przerzuca go mężczyźnie przez żyletkowy drut, poraża bezdusznością. Nieświadomy spragniony człowiek bierze haust wody, a do jego gardła wlewa się ciecz z potłuczonym cienkim szkłem. Scena, kiedy syryjska matka zlewa do ust swojej spragnionej córki deszczówkę ze ściśniętych w dłoni sosnowych igieł, przywołuje najczarniejsze obrazy z historii naszego kraju. I nie są to tylko sceny z tego filmu. To doświadczenia ludzi, które rozgrywały się niedaleko nas. Za naszym oknem, płotem czy za naszą stodołą. To dramaty, które ucichły i spowszedniały, a przecież wciąż się dzieją. Porażający widok badania USG półprzytomnej kobiety w zaawansowanej ciąży na mokrej ściółce leśnej w ciemnym lesie przenosi widza w nierealny świat. To się wydarzyło naprawdę. Przerzucona przez żyletkowy drut ciężarna imigrantka z Konga, którą widzimy w ";Zielonej granicy"; to też nie jest wymyślona historia. To też naprawdę się wydarzyło. Ludzie w drodze... -";Zielona granica"; jest opowieścią o ludziach. O ludziach z różnych światów, zderzonych ze sobą na jednej granicy. To film skomplikowany, ale na wskroś ludzki. Ukazuje człowieczeństwo w trzech wymiarach. I przed nami wszystkimi stawia nieme, ale najtrudniejsze pytania. Ma wzbudzić w nas chociaż refleksję, a najlepiej skłonić do dyskusji o wyborach moralnych, z którymi zderzają się bohaterowie tych trzech światów i trzech perspektywy. Światów widzianych oczami migrantów, wykorzystanych przez reżim Łukaszenki i podstępem wypędzonych na polsko-białoruską granicę. Aktywistów niosących pomoc w przygranicznym lesie. Strażników granicznych, wypełniających rozkazy płynące z samej góry władzy. Tak było i tak też pokazane są te światy w tym filmie. Twórcy zaznaczają, że ";Zielona Granica"; jest fikcją, ale scenariusz filmu zbudowali na bazie prawdziwych wydarzeń, które dzieją się tuż obok. Przygotowania do filmu zaczęły się przed dwoma laty. To setki godzin analizowania dokumentów, wywiady z uchodźcami, strażnikami granicznymi, mieszkańcami pogranicza, aktywistami i ekspertami. Agnieszka Holland i jej współpracownicy śledzili też doniesienia medialne o wydarzeniach na granicy. Widziałam to własnymi oczami... -";Zielona granica"; jak w soczewce skupia wydarzenia szczególnie z pierwszego roku kryzysu migracyjnego, jaki rozpętał się na pasku z Białorusią. Od października 2021 r. jeżdżę po terenach przygranicznych. Wielokrotnie rozmawiałam z aktywistami i opisywałam ich doświadczenia. Chodziłam z nimi po lesie i zbierałam papierki po batonach. Słuchałam lekarzy i ratowników, którzy docierali do potrzebujących. Opisywałam tragedie kobiet w ciąży, poszukiwania zgubionych ludzi w puszczy, akcje ratunkowe na bagnach, czy dramatyczne pushbacki na Białoruś. Byłam na kilku pogrzebach cudzoziemców i zliczałam kolejne śmierci na granicy. Wielokrotnie stałam w kolejce za żołnierzami w przygranicznych sklepach. Oni z długą bronią, a za nimi matki z dziećmi. Widziałam zdjęcia i filmy z lasu. Słuchałam niewiarygodnych tłumaczeń służb. Okopowe stopy, odmrożenia, rany po pogryzieniach przez psy, baloniki z gumowych rękawiczek — to pokazywały polskie i zagraniczne media. Odmowa wysłania karetki do krwawiącej ciężarnej kobiety z odklejonym łożyskiem. Mundurowi straszący ludzi, którzy pomagają, że użyją wobec nich środków przymusu bezpośredniego. Odmowa podania adresu najbliższej placówki, stopnia i nazwiska strażnika, policjanta, czy żołnierza — to też się działo. Punkty kontrolne na drogach, dokuczliwe legitymowanie mieszkańców, aktywistów i dziennikarzy, sprawdzanie ich danych w bazach, mandaty za niesubordynację, mandaty za wejście do strefy — tego też doświadczyłam i opisywałam te sytuacje. Przerzucanie trupów cudzoziemców do Polski i odrzucanie ich na Białoruś — o tym donosili świadkowie. Wyławianie ciał z rzek i bagien — na to też są dowody i relacje uczestników tych zdarzeń. To wszystko się wydarzyło. Ludzi błagających o azyl widzieliśmy na filmach nagrywanych telefonem i setkach zdjęć. Pacjentów wypisywanych z przygranicznych szpitali i od razu wywożonych za druty też oglądaliśmy w relacjach medialnych. O ubraniach i jedzeniu dobrowolnie zbieranych wśród rodziny i znajomych dla chorych i rannych migrantów opowiadał mi personel medyczny przygranicznych szpitali.";

ZIELONA GRANICA (89.151.35..)
13:01 23.09.2023