Kolegiata wybudowana w latach 1292 – 1324 na terenie wcześniejszej, drewnianej kapliczki. Początkowo był to kościół halowy, trójnawowy, pozbawiony wież. Od 1388 r. do końca XVI wieku według projektu Henryka Brunsberga trwała rozbudowa. Powstały kapliczki boczne, zakrystia, chór, wieże i prezbiterium. Fasada kościoła, ściany zewnętrzne oraz wieże ozdobione są bogatą dekoracją ceramiczną. Podwyższono nawę środkowa. Wnętrze zyskało w tym czasie ponad 50 ołtarzy, 8 dzwonów i 3 instrumenty organowe. W 1639 r. po pożarze architekt Daniel Zilcher odbudowując kościół wzbogacił dekoracyjne formy sklepień. Wnetrze zyskało nowe wyposażenie barokowe. W 1817 r. regotyzacja kościoła zmieniła ołtarze oraz otynkowała i pomalowano na czerwono ściany. W latach 1901 – 1911 architekt Deneke przywrócił wygląd wnętrza z przed 1817 r., odnowił portal wieży, wymienił wiekszość detali architektonicznych i zdobniczych. W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległ dach i hełm wieży północnej. Dewastacji uległo całe wnętrze. Z bogatego ongiś wyposażenia ocalały fragmenty witraży, resztki polichromii w kaplicach ambitu, ze scenami przedstawiającymi panny mądre i panny głupie, oraz barokowa ambona. Na specjalną uwagę zasługuje kaplica Mariacka, a szczególnie jej ceramiczna dekoracja wnętrza w formie maszkaronów przedstawiających twarze ludzkie. Odbudowe całkowitą ukończono dopiero w 1962 r. W 1982 r. kościół został umieszczony w ewidencji zabytków UNESCO a w 1995 r. kościół został podniesiony do rangi kolegiaty. Obecnie jest to najcenniejszy zabytek na Pomorzu Zachodnim.

Więcej na stronie: www.parafia.stargard.pl